نام فارسی: حواصیل خاکستری
نام محلی: سُلاّل (sollaal)
نام علمی: Ardea cinerea
نام‌ انگلیسی: Grey Heron





حواصیل خاکستری از راسته‌ی لک‌لک‌سانان (Ciconiiformes) و تیره‌ی حواصیلیان (Ardeidae) می‌باشد. این پرنده حدود 90 تا 100 سانتی متر طول و حدود 2 کیلوگرم وزن دارد. پر و بالش خاکستری رنگ است. سر و گردنش سفید است. نوار چشمی نسبتاً پهن و سفید رنگی دارد که تا انتهای کاکل و پشت سرش ادامه دارد.


منقار زرد رنگ بلند و قوی دارد. در جلو گردنش دو ردیف خط چین سیاه دیده می شود که تا ابتدای شکم سفید رنگش ادامه دارد. روتنه اش خاکستری آبی است و روی سرشانه هایش دو لکه ی سیاه رنگ دیده می شود.


پاهایش بلند و به رنگ زرد صورتی مایل به قهوه ای است. جثه ی بزرگ و رنگ خاکستری اش،‌ آن را از سایر حواصیل ها متمایز می سازد.




حواصیل خاکستری همانند حواصیل سفید بزرگ، مدت های طولانی در داخل آب های کم عمق یا کنار آب، بدون حرکت می ایستد و گردنش را راست نگه می دارد. در فرصت مناسب و در یک حرکت ناگهانی و با جهشی سریع طعمه را از داخل آب می گیرد. گاهی نیز به آرامی به دنبال طعمه حرکت می کند تا به آن نزدیک شود. علاوه بر انواع ماهی از بی مهرگان، جوجه اردک ها و همچنین موجودات کوچک موجود در خشکی مثل موش و بچه خرگوش نیز تغذیه می کند.


پروازش پر توان و همانند حواصیل سفید بزرگ آرام است. همانند سایر پرندگان تیره ی حواصیلیان، در هنگام پرواز گردن خود را روی شانه جمع می کند و گردنش را درون شانه اش قرار می دهد. این پرنده معمولاً وجود خطر را بیشتر از سایر پرندگان مهاجر احساس می کند و کمتر اجازه می دهد انسان به آن نزدیک شود. به محض احساس خطر، به پرواز در می آید و با صدای خشن و بلندی که دارد سایر پرندگان را از وجود خطر آگاه می سازد.


حواصیل خاکستری صدایی خشن دارد که بیشتر در هنگام پرواز و احساس خطر از خود تولید می کند.


این پرنده در سواحل دریاها، تالاب ها و رودخانه های شور و شیرین به سر می برد و روی درخت ها و نیزارها و گاهی بر روی صخره ها آشیانه می سازد.


زمستان ها تقزیبا در تمام نقاط ایران فراوان است. در ایران در مناطق مختلف زادآوری می کند و معمولاً 3 تا 4 تخم می گذارد و 25 تا 26 روز بر روی تخم می خوابد.


در شهرستان بستک و بخش کوخرد حواصیل خاکستری معمولاً جزو اولین پرندگان مهاجری هستند که در اول فصل پاییز و گاهی چند روزی قبل از ماه مهر در سواحل رودخانه ی مهران دیده می شوند و نویدی برای رسیدن سایر پرندگان مهاجر هستند.


در کوخرد، این پرندگان معمولاً همراه با حواصیل سفید بزرگ و اگرت (قار) کوچک و باکلان دیده می شوند ولی تعدادشان نسبت به بقیه فراوان تر است.


این پرندگان تا پایان فصل زمستان در کوخرد و در کنار رودخانه ی مهران و در ساحل دریاچه سد بست گز به دور از برف و سرما به سر می برند و در اوایل فصل بهار به مناطق سردسیر باز می گردند.