پرندگان کوخرد

 نام فارسی: بلبل خرما
نام محلی: بلبلو (بلبلی)
نام علمی: Pycnonotus leucogenys
نام انگلیسی: White-cheeked Bulbul یا White-eared Bulbul

بلبل خرما در گويش جنوب ایران و مخصوصا استان هرمزگان معروف است به بلبل و کمتر کسی می‌داند که این همه شعر در مورد گل و بلبل و تعریف از صدای بلبل، در وصف این پرنده نیست و بلبل اصلی را بسیاری از مردم جنوب ندیده‌اند و نمی‌شناسند. البته بلبل خرما هم بیشتر اوقات در حال آواز خواندن است و صدای دلنشینی دارد و همچنین ترکیب پرهای سیاه و سفید و زرد و روتنه‌ی قهوه‌ای روشنش، در کنار صدای زیبایش، این پرنده را بیشتر دوست داشتنی می‌سازد. 

اين پرنده حدود 18 سانتيمتر طول دارد. پرهای پوششی زير دمش زرد رنگ و نوک دمش به طور مشخصی سفید است. سری سیاه و لکه‌ی سفید بزرگی در گونه دارد که به سادگی آن را از سایر پرندگان متمایز می‌سازد. همین لکه‌ی سفید گونه باعث شده تا در بسیاری از کشورهای جهان، این پرنده را بلبل گونه سفید یا بلبل گوش سفید بنامند. نژادی که در جنوب ایران وجود دارد leucotis  می‌باشد که تاجی بسیار کوتاه در انتهای تارکش دیده می‌شود. این پرنده از حشرات، کرم‌ها، ملخ و خرما در جنوب تغذیه می‌کند و میوه‌های سیب و انگور را نیز بسیار دوست دارد. نر و ماده هم‌شکل هستند.

بلبل خرما در درختان و بوته‌ها و باغ‌ها، نخلستان‌ها و همچنین در نزدیکی و بر روی درختان منازل مسکونی نیز به سر می‌برد. بومی جنوب ایران است اما در سال‌های اخیر در تهران و برخی شهرهای شمالی کشور نیز دیده می‌شود و توانسته است با آب و هوای این مناطق سازگاری پیدا کند.

در کوخرد و شهرستان بستک، آمدن بلبل در منزل که همراه با آواز خواندن نیز است، دلیل بر خوش یمنی و خبر خوش است و تصور مردم بر این است که حضور بلبل و آوازش مژده‌ای است برای انجام کاری نیک و یا رسیدن خبری خوش در آینده‌ای نزدیک.
قبل از آمدن تلفن،  تلفن همراه و وسایل ارتباطی دیگر، چون بیشتر مردم منطقه‌ی بستک در کشورهای حاشیه خلیج فارس مانند بحرین، امارات عربی متحده، قطر، کویت، عربستان سعودی و ... به کار مشغول بودند ...

راسته‌ی شاهین‌سانان شامل پرندگان شکاری روززی، مانند عقاب‌ها، شاهین‌ها و کرکس‌ها است و سه تیره دارد: 1- تیره‌ی عقاب ماهیگیریان 2- تیره‌ی قوشیان 3- تیره‌ی شاهینیان.

عقاب صحرایی و به طور کلی عقاب‌های موجود را در کوخرد و اطراف، شاهین می‌نامند. تاکنون در این منطقه کسی به تفاوت اندکی که در گونه‌های مختلف عقاب‌ها، کورکور‌ها و سنقرها وجود دارد...

آخرین شب تابستان بود و شروع فصل پاییز، یک ساعت بیشتر از غروب نگذشته بود. در مسیر جاده هرنگ به کوخرد ؛ درست بر روی خط سفید  ممتد وسط جاده بود که لاشه‌ای توجهم را جلب کرد. چون این قسمت از جاده، نزدیک به مرغداری و کشتارگاه مرغ و مسیر عبور و مرور شغال‌ها بود، هر چند وقت یک بار لاشه‌ی شغالی را می‌دیدم که در اثر تصادم با اتومبیل‌ها بر روی جاده و یا کنار جاده افتاده است. اما این بار لاشه‌ی شغال نبود بلکه بیشتر شبیه به پرنده‌ای بزرگ بود. دور زدم و از ماشین پیاده شدم. با کمال ناباوری یک حواصیل را دیدم که بیشتر از یک ربع از مردن آن نگذشته بود و خون و گوشت بدنش کاملا تازه بود. آن را از وسط جاده بلند کردم و به کناری گذاشتم.
همین روزها منتظرشان بودم اما اصلاً انتظار نداشتم اولین دیدار با این پرندگان قشنگ با لاشه‌ی یکی از آنان و وسط جاده باشد. ظاهرا امسال به دنیا آمده بود و از بس رنج و کم غذایی این سفر دور و دراز را تحمل کرده بود وزنش به 500 گرم هم نمی‌رسید. معمولا در نزدیکی آب‌ها پیدایشان می‌شود ولی این حواصیل بخت برگشته نمی‌دانم چرا بر روی جاده آمده بود، شاید مسیر مهاجرتشان باشد.

فردا صبح بلافاصله ...