پرندگان کوخرد

نام محلی : ...

نام محلی پیشنهادی: ...

نام علمی: Falco Columbarius

نام‌ انگلیسی: Merlin

نام محلی : ...

نام محلی پیشنهادی: کراشکین اروپایی

نام علمی: Coracias garrulus

نام‌ انگلیسی: European Roller

نام محلی: سُلاّل کوچک

نام علمی : Egretta garzetta

نام انگلیسی: Little Egret

نام محلی: ...

نام محلی پیشنهادی: کِشکِل زیتونی درختی

نام علمی : Iduna pallida

نام انگلیسی: Eastern Olivaceous Warbler یا Olivaceous Warbler

نام فارسی: یلوه نوک سبز

نام محلی: ...

نام محلی پیشنهادی: یلوه نِشک سَوز

نام علمی قدیم: Porzana pusilla

نام علمی جدید: Zapornia pusilla

نام انگلیسی: Baillon's Crake

اکراس سیاه در تمام نقاط دنیا یافت می شود Glossy Ibis exists all over the world

اکراس سیاه از راسته ی لک لک سانان (Ciconiiformes) و تیره ی اکراسیان (Threskiornithidae) می باشد، حدود 48 تا 66 سانتی متر طول دارد، طول بال هایش بین 88 تا 105 سانتی متر است، حدود 5 تا 6 کیلوگرم وزن دارد و پرنده ای آبزی است. پرنده ای سیاه رنگ است و جلای بنفش بلوطی دارد، بال هایش سبز تیره و شیشه ای است. منقار خاکستری یا قهوه ای رنگش بلند و خمیده رو به پایین است. در فصل زمستان منقارش قهوه ای رنگ می شود و رگه های کم رنگی در سر و گردنش به چشم می خورد. در فصل زادآوری در قاعده ی منقارش لکه ی سفیدی ظاهر می شود. پر و بال پرندگان جوان بسیار کمرنگ تر است. پرنده ی نر و ماده هم شکل هستند اگرچه پرنده ی نر اندکی از پرنده ی ماده بزرگتر است. رنگ پاهایش قهوه ای تیره تا خاکستری زیتونی است.
اکراس سیاه در هنگام پرواز، بدنش باریک، بال هایش بلند، نوک بال هایش به صورت بیضی شکل می باشد و گردن و پاهایش کشیده است و از بیرون از دمش دیده می شود. سریع و کم دامنه بال می زند و گاهی بالبازروی می کند و به راحتی بر روی درختان می نشیند.

...

اکراس سیاه هیچ زیر گونه ای ندارد و تنها همین یک گونه در تمام نقاط دنیا دیده می شود و کمتر جایی را می توان پیدا کرد که این پرنده وجود نداشته باشد. در ایران در گذشته تابستان ها نسبتاً فراوان دیده می شده است ولی اکنون از تعداد این پرندگان کاسته شده است و به تعداد اندک به صورت مهاجر در فارس و خوزستان دیده می شود و در فصل بهار در شمال شرق دیده می شود و معمولاً به صورت گروهی زندگی و مهاجرت می کنند. در کوخرد و شهرستان بستک می توان اکراس سیاه را در پاییز و زمستان به همراه اگرت ها و باکلان در ساحل رودخانه ی مهران و یا در اطراف آبگیرها و دریاچه های سدهای آب شیرین دید.

نام لاتین این پرنده از شکل منقار بلند و خمیده اش گرفته شده است و Plegadis falcinellus اشاره به "داس" ...

ادامه ی مطلب

سبزقبای هندی بیشتر در جنوب ایران دیده می شود Indian Roller is Seen More in South of Iran

نام فارسی: دم سرخ سیاه
نام محلی: ...
نام محلی پیشنهادی: دم سرخ سیاه
نام علمی: Phoenicurus ochruros
نام‌ انگلیسی: Black Redstart

دم سرخ سیاه ماده شبیه دم سرخ ماده و کمی تیره تر است

دم سرخ سیاه از راسته ی گنجشک سانان  (Passeriformes) و تیره ی توکایان  (Turdidae)است. این پرنده حدود 13 تا 15 سانتی متر طول دارد و به صورت عبوری از اروپا می آید. پرنده ی نر به رنگ سیاه مایل به خاکستری است که لکه ی سفیدی در قاعده ی شاهپرهای اولیه بالش  دیده می شود. زیر گونه ای که در شمال شرقی ایران دیده می شود از نوع phoenicuroides می باشد که سیاهی کمتری در پشت دارد، زیر بدنش سیاه است و این سیاهی تا وسط سینه امتداد دارد. پرنده ی نر در گونه ی ochruros  که در ترکیه و شمال ایران دیده می شود، شبیه پرنده ی نر اروپایی است اما در بسیاری از آن ها سینه سیاه بوده و تا شکم مایل به قرمزش امتداد دارد. زیرگونه هایP.o.semirufus, rufiventris, P.o. xerophilus, semirufus, aterrimus  در قسمت های مختلف جهان دیده می شوند که با توجه به مناطق جغرافیایی مختلف، پراکندگی خاص خودشان را دارند.
....

این پرنده در ایران بومی و فراوان است و در زمستان تعدادشان بیشتر می شود. در شهرستان بستک و بخش کوخرد، دم سرخ سیاه در فصل پاییز و زمستان در کوهستان ها و صحراهای سرسبز دیده می شود. اخیراً در نزدیکی روستاها و آبادی ها نیز دیده می شود. حتی گاهی بر روی درختان داخل حیاط منازل نیز دیده می شود. همانند بسیاری از پرندگان مهاجر، نام محلی خاصی برای این پرنده شنیده نشده است، نام فارسی دم سرخ سیاه می تواند نام پیشنهادی ...

سارگپه ی پابلند بسیار شبیه سارگپه ی معمولی است Long-legged Buzzard is very similar to Common Buzzard

سارگپه پابلند از راسته ی شاهین سانان (Falconiformes) است. راسته ی شاهین سانان شامل پرندگان شکاری روز زی هستند که شامل عقاب ها، شاهین ها و کرکس ها هستند. این راسته شامل سه تیره است: تیره ی عقاب ماهیگیریان، تیره ی قوشیان و تیره ی شاهینیان. این پرنده در تیره ی قوشیان  (Accipiteridae) می باشد و جزء سارگپه ها قرار می گیرد.
تیره ی قوشیان جثه ی بزرگی دارند و گوشت خوارند. منقارشان قلاب مانند است و چنگال محکم و قلاب مانندی دارند. بالهایشان پهن و بلند و سرشان بزرگ است. نر و ماده هم شکل هستند و معمولاً پرنده ی ماده بزرگ تر است. این تیره از پرندگان پروازی قوی به صورت بال باز روی دارند.

سارگپه پابلند حدود 60 تا  65 سانتی متر طول دارد و تقریباً هم اندازه ی کورکور سیاه است. دم و بال های این پرنده از کورکور سیاه بلندتر است. بیشتر زیر بالش به رنگ سفید است اما دو لکه ی سیاه در زیر بالش دیده می شود که آن را از کورکور سیاه و بسیاری از قوشیان دیگر متمایز می سازد. تشخیص سارگپه ی پابلند از سارگپه ی معمولی بسیار مشکل است و پرنده ی جوان این دو گونه به طور کلی قابل تشخیص نیستند.
پر و بال این پرنده به رنگ های متنوعی از قهوه ای کم رنگ تا بلوطی خرمایی و سیاه دیده می شود. دمش سفید تا کرم رنگ است و بر خلاف سارگپه ی پر پا، فاقد نوار انتهایی دم است. پوش پرهای آستری بال به رنگ قهوه ای است، زیر تنه بی رنگ است. روتنه اش قهوه ای تا خرمایی است و انتهای شاهپرهای بال هایش سیاه است. در نژاد بی رنگ این پرنده، انتهای شاهپرها سیاه نیستند. در پرنده ی جوان، انتهای پرهای دم، رگه رگه و نوک تیز هستند. سارگپه پابلند در جستجوی شکار، بال باز روی می کند یا در جا بال زنی می کند و با دیدن شکار، شیرجه می رود. از جانوران جونده ی کوچک، مار، مارمولک ها، پرندگان کوچک و حشرات بزرگ تغذیه می کند.
...

در جنوب ایران و در کوخرد فقط می توان این پرنده را در پاییز و زمستان مشاهده کرد. نام محلی خاصی برای سارگپه ی پا بلند وجود ندارد و به طور کلی کلمه ی شاهین به این پرندگان اطلاق می شود. شاهین پا بلند می تواند نام محلی مناسبی برای سارگپه ی پا بلند باشد.
این پرنده در اروپا، خاورمیانه، شمال آفریقا و در آسیا تا هندوستان و مغولستان ...
ادامه ی مطلب

جثه ی بزرگ و رنگ خاکستری، حواصیل خاکستری را از سایر حواصیل ها متمایز می سازد

حواصیل خاکستری همانند حواصیل سفید بزرگ، مدت های طولانی در داخل آب های کم عمق یا کنار آب، بدون حرکت می ایستد و گردنش را راست نگه می دارد. در فرصت مناسب و در یک حرکت ناگهانی و با جهشی سریع طعمه را از داخل آب می گیرد. گاهی نیز به آرامی به دنبال طعمه حرکت می کند تا به آن نزدیک شود. علاوه بر انواع ماهی از بی مهرگان، جوجه اردک ها و همچنین موجودات کوچک موجود در خشکی مثل موش و بچه خرگوش نیز تغذیه می کند.

در شهرستان بستک و بخش کوخرد حواصیل خاکستری معمولاً جزو اولین پرندگان مهاجری هستند که در اول فصل پاییز و گاهی چند روزی قبل از ماه مهر در سواحل رودخانه ی مهران دیده می شوند و نویدی برای رسیدن سایر پرندگان مهاجر هستند. در کوخرد، این پرندگان معمولاً همراه با حواصیل سفید بزرگ و اگرت (قار) کوچک و باکلان دیده می شوند ولی تعدادشان نسبت به بقیه فراوان تر است.

  این پرندگان تا پایان فصل زمستان در کوخرد و در کنار رودخانه ی مهران و در ساحل دریاچه سد بست گز به دور از برف و سرما به سر می برند و در اوایل فصل بهار به مناطق سردسیر باز می گردند.

مشاهده ی ویدئوی حواصیل خاکستری در یوتیوب

ادامه ی مطلب

Kongeørn Steinadler Aguila realmaakotka Aigle royal Aquila reale SteenarendKongeørn    Águia-real Kungsörn Golden Eagle Беркут

بدون شرح

No Comment

نام فارسی: فیلوش
نام محلی: بط میخکی (Bat e Meekhaki)
نام علمی: Anas acuta
نام انگلیسی:  Pintail یا  Northern Pintail

فیلوش در راسته‌ی غازسانان و تیره‌ی مرغابیان و زیر تیره‌ی اردک‌ها قرار دارد و از اردک‌های روی آب‌چر است. ده گونه از این اردک‌ها در ایران ثبت شده است که شخصاَ تا حالا خوتکا، سرسبز(کلّه سبز) و فیلوش را در آب‌های منطقه مشاهده کرده‌ام.
از مشخصات اردک‌های روی آب‌چر این است که در نواحی باتلاقی، ‌تالاب‌ها، رودخانه‌ها و دریاچه‌های آرام زندگی می‌کنند و شکل نر و ماده‌ی آن‌ها متفاوت است. این پرندگان آشیانه‌ی خود را روی زمین، در لابه‌لای نی‌ها یا در سوراخ‌ها می‌سازند.

فیلوش‌های نر بدون در نظر گرفتن پرهای مرکزی دم حدود 65 سانتی‌متر طول دارند در حالی که ماده‌های آن‌ها حدود 55 سانتی‌متر بیشتر نیستند. از مشخصات بارز این پرندگان گردن کشیده، منقار بلند، بدن لاغر و دم بلند آنان است. سر و گردن پرنده‌ی نر قهوه‌ای تیره، سینه و شکم به رنگ سفید، منقار تیره و پهلوها و روتنه‌اش خاکستری است. شاهپرهای بال نیز خاکستری مایل به قهوه‌ای است. آینه‌ی بالی‌اش سبز رنگ با حاشیه‌ی سفید است امّا دیده نمی‌شود.

اما پرنده‌ی ماده شبیه ماده‌ی بقیه‌ی اردک‌هاست، برای شناختن فیلوش ماده از سایر اردک‌ها باید به رنگ... ادامه‌ی مطلب

حواصیل سبز از راسته‌ی لک‌لک‌سانان و تیره‌ی حواصیلیان می‌باشد که حدود 35 تا 45 سانتیمتر طول دارد. از زمره‌ی حواصیل‌های کوچک است، سر و روتنه‌اش سیاه است و کاکل براقی به رنگ سبز زیتونی بر روی سرش دارد. چشم‌هایش زرد، پاهایش نارنجی مایل به سبز است،  منقارش سیاه و شکمش سفید مایل به خاکستری است. خط سفید رنگی از وسط سینه‌اش تا نزدیکی گونه‌هایش امتداد دارد و جلوی چشمانش لکه‌ی زردی مشاهده می‌شود و پوشپرهای گوشهایش تقریباً سفید است.
پرنده‌ی نابالغ قهوه‌ای مایل به خاکستری است و خال‌های سفیدی در پشت بال‌هایش مشاهده می‌شود.

همینطور که شرح رنگ و رخش را خواندید تنها کاکلش به رنگ سبز زیتونی است و جای سؤال است که چرا این پرنده را حواصیل سبز نامیده‌اند. 

نمی‌دانم در گویش‌های محلی جنوب ایران که محل زندگی این پرنده است، نامی برای این پرنده وجود دارد یا مترجمان ایرانی نام آن را از... ادامه‌ی مطلب

نام فارسی: پلیکان خاکستری (پلیکان پا خاکستری)
نام محلی: پلیکان
نام علمی: Pelecanus crispus
نام انگلیسی: Dalmatian Pelican

پلیکان خاکستری در سطح جهانی در خطر است و در ایران جزو پرندگان حمایت شده است

 پلیکان خاکستری از راسته ی پلیکان سانان  (Pelecaniformes) و تیره ی پلیکانیان (Pelicanidae)  می باشد، حدود 170 سانتی‌متر طول دارد و رنگش سفید چرکی است. پرهای پشت سرش کمی بلند و مجعّد است و بر خلاف پلیکان سفید کاکل ندارد. پاهایش خاکستری‌رنگ است و به همین خاطر پلیکان پا خاکستری نیز نامیده می‌شود.

در اطراف چشمانش نیز حلقه‌ی خاکستری رنگی شبیه رنگ پاهایش دیده می‌شود. روتنه‌اش حالت نقره‌ای رنگ دارد و لکه‌ی بزرگ زرد رنگی در پایین گلویش مشاهده می‌شود. پرنده‌ی نابالغ، قهوه‌ای کمرنگ است و با پلیکان سفید نابالغ شبیه به هم هستند.

چه خوب است فرزندان ما که تفنگ ساچمه‌زنی در دست دارند و برای تفریح و سرگرمی پرندگان را شکار می‌کنند و شکارچیانی که در جستجوی اردک‌های سرسبز و ... هستند از این امر مطلع باشند تا مبادا باعث شوند چند سال آینده فقط نامی و یادی از پلیکان خاکستری باقی بماند.

 

 پلیکان خاکستری در دریاچه‌های شور و شیرین، سواحل و باتلاق‌ها به سر می‌برد و در فصل زمستان در جنوب ایران فراوان است و بر روی رودخانه‌ی مهران به همراه باکلان‌های کوچک، اگرت‌ها و فلامینگو ها در اطراف کوخرد قابل مشاهده هستند.

این روزها که حدود یک ماه است رودخانه پر آب است و میهمان آب‌ باران‌هایی است که در استان هرمزگان و فارس باریده، می‌توان پلیکان‌های خاکستری را در دسته‌های سی چهل تایی بر فراز رودخانه مشاهده کرد.

آخرین شب تابستان بود و شروع فصل پاییز، یک ساعت بیشتر از غروب نگذشته بود. در مسیر جاده هرنگ به کوخرد ؛ درست بر روی خط سفید  ممتد وسط جاده بود که لاشه‌ای توجهم را جلب کرد. چون این قسمت از جاده، نزدیک به مرغداری و کشتارگاه مرغ و مسیر عبور و مرور شغال‌ها بود، هر چند وقت یک بار لاشه‌ی شغالی را می‌دیدم که در اثر تصادم با اتومبیل‌ها بر روی جاده و یا کنار جاده افتاده است. اما این بار لاشه‌ی شغال نبود بلکه بیشتر شبیه به پرنده‌ای بزرگ بود. دور زدم و از ماشین پیاده شدم. با کمال ناباوری یک حواصیل را دیدم که بیشتر از یک ربع از مردن آن نگذشته بود و خون و گوشت بدنش کاملا تازه بود. آن را از وسط جاده بلند کردم و به کناری گذاشتم.
همین روزها منتظرشان بودم اما اصلاً انتظار نداشتم اولین دیدار با این پرندگان قشنگ با لاشه‌ی یکی از آنان و وسط جاده باشد. ظاهرا امسال به دنیا آمده بود و از بس رنج و کم غذایی این سفر دور و دراز را تحمل کرده بود وزنش به 500 گرم هم نمی‌رسید. معمولا در نزدیکی آب‌ها پیدایشان می‌شود ولی این حواصیل بخت برگشته نمی‌دانم چرا بر روی جاده آمده بود، شاید مسیر مهاجرتشان باشد.

فردا صبح بلافاصله ...

نام فارسی: دم جنبانک ابلق

نام محلی: مزیری (moziree)

نام علمی: Motacilla alba

نام انگلیسی:  Pied Wagtail یا  White Wagtail

در فصل های پاییز و زمستان این پرنده‌های زیبا درکوچه و خیابان های کوخرد و کوه و صحراهای اطراف در حال راه رفتن بر سطح زمین یا پرواز موج دار خود در آسمان هستند. مزیری در گویش کوخردی و به طور کلی شهرستان بستک به معنای کشاورز می‌باشد و به این خاطر به دم جنبانک ابلق اطلاق شده است که بیشتر دور و بر آب‌ها و در مزارع کشاورزی آبیاری شده به سر می‌برد. البته در اطراف آب‌های شیرین سدها و آبگیرهای فصلی همانند لمبیر ملکی و همچنین در کناره‌های رودخانه‌ی مهران نیز دم جنبانک‌های ابلق قابل مشاهده هستند که با دم‌هایی جنبان به دنبال حشرات و مورچه‌ها می‌دوند و سر و صدایشان هنگام پرواز توجه هر رهگذری را به خود جلب می‌کند.

نام فارسی: فلامینگو
نام محلی: فلامینگو
نام علمی: Phoenicopterus ruber
نام انگلیسی: Greater Flamingo  

فلامینگو از راسته ی لک لک سانان  Ciconiiformes و تیره ی فلامینگویان  Phoenicopteridae می باشد.

در گذشته گاهی اوقات این فکر مرا اذیت می‌کرد که این رود شور مهران که از حدود 2 کیلومتری جنوب کوخرد راهش را به خلیج فارس می‌پیماید به غیر از مزاحمت و دردسر برای اهالی، هیچ ارمغان دیگری ندارد. در تابستان ها آنقدر غلظت نمک آن بالا می‌رود که به وضوح نمکزارها را در کناره‌های آن می‌توان دید. در زمان طغیان هم آنقدر نیرومند و پر فشار است که هر جنبنده‌ای را به کام مرگ می‌کشد و گاه می‌شود که بیش از پانصد متر از حدود خود تجاوز می‌کند و زمینها و جوهای دیم‌ اطرافش را به نابودی می‌کشد. اما در فصل پاییز و زمستان تماشای انواع و اقسام پرندگان بر سطح آب و در کناره‌های آن چه لذتی دارد. مخصوصا اگر در بین این پرندگان بتوان فلامینگوها را مشاهده کرد که در حال تغذیه از موجودات کف رودخانه هستند. شاید کمتر کسی این فلامینگوها را از نزدیک دیده باشد ولی هستند چوپانان و افراد بومی که بر وجود آنها صحه می‌گذارند. فلامینگوها حدود 130 تا 150 سانتی متر هستند که با پاهای بلند و گردن دراز و با رنگ سفید و صورتی خود نگاه هر بیننده‌ای را به سوی خود جذب می‌‌کنند. مدتی است که دو فلامینگوی ماده و یک فلامینگوی نر (نرها از ماده‌ها بزرگتر هستند) در برم‌های (1) باغ زرد و جابر در کنار حواصیل‌های سفید و خاکستری به چریدن و استراحت مشغول هستند، اگر چه بسیاری از پرنده‌شناسان پراکندگی این پرندگان را در این قسمت از ایران ثبت نکرده‌اند. به گفته‌ی شاهدان و افراد محلی در سال‌های گذشته نیز تعدادی فلامینگو در این موقع از سال وجود داشتند.

(1) بِرم: در گويش کوخردی به جایی از رودخانه گفته می‌شود که عمق بیشتری دارد و ماهی‌های زیاد در آن وجود دارند