پرندگان کوخرد

سبزقبای هندی از راسته ی سبزقباسانان (Coraciiformes) و از تیره ی سبزقبایان  (Coraciidae) است. حدود 30 تا 34 سانتی متر طول دارد.از سایر سبزقباها قابل تشخیص است چون جثه اش بزرگ تر, رنگش فیروزه ای است و روی بال هایش بنفش است. روتنه اش قهوه ای است و پرها آبی فیروزه ای و انتهای دمش آبی تیره است که هنگام گسترده بودن دُم، این تیرگی بیشتر مشخص می شود. انتهای شاهپرهای بال به طور مشخصی سیاه است و در حالت نشسته، اندکی از بالای گلو سفید، بقیه ی گردن و سینه اش قرمز قهوه ای است، در حالی که بالای گلو، گردن و سینه ی سبز قبای معمولی فیروزه ای رنگ است. تارکش سبز زیتونی، زیر تنه اش آبی فیروزه ای است. منقار سیاهش کلفت و بزرگ است و انتهای آن اندکی قلاب مانند است. نر و ماده هم شکل هستند و رفتارش شبیه سایر سبزقباها است. چشم هایش قهوه ای مایل به خاکستری است
سه زیر گونه با نام های علمیbenghalensis, indicus, affinis  دارد که تفاوت کمی با یکدیگر  دارند.

سبزقبای هندی در مناطق باز با بوته ها و درخت های پراکنده، زمین های کشاورزی و نخلستان ها به سر می برد و در سوراخ و تنه ی درختان لانه می سازد. در ایران بومی و فراوان است و بیشتر در مناطق جنوبی کشور دیده می شود. علاوه بر جنوب ایران، همینطور که از نام این پرنده بر می آید، بیشتر در هندوستان زندگی می کند. در کشورهای جنوب آسیا، سریلانکا، از چین،‌ ویتنام و مالزی تا غرب عراق، عربستان سعودی و امارات متحده ی عربی دیده می شود.

در کوخرد و شهرستان بستک این پرنده کراشکین (kraashking) نامیده می شود که نامش شباهت زیادی به صدایش دارد. در بعضی مناطق نام کراشک نیز برای این پرنده شنیده می شود. کراشکین بیشتر بر بالای تنه ی درختان نخل و بالای شاخه های درخت سدر (کُنار) و کهور دیده می شود.

معمولاً بر روی تنه ی نخل های خشکیده آشیانه می سازد و 3 تا 5 تخم در آن می گذارد و پس از حدود 20 روز،‌جوجه ها سر از تخم ها بیرون می آورند. گاهی در سوراخ ها و شکافهای دیوارها و ساختمان ها نیز آشیانه می سازد. گاهی در داخل آبادی هم دیده می شود که بر روی کابل های برق در کمین طعمه هایشان می نشینند.

بسیاری از مواقع در هنگام شخم زدن زمین برای کاشتن جو دیم، این پرندگان حاضر و آماده بر بالای شاخه ی درختی می نشینند و با دقت اطراف در بررسی می کنند و به محض دیدن طعمه، در هوا یا بر روی زمین در حال شخم فرود می آیند و پس از شکار دوباره بر بالای شاخه ی درختی به کمین می نشینند. به این صورت از حشرات و مورچه هایی که از زمین بیرون می آیند تغذیه می کنند. سبز قبای هندی علاوه بر حشرات درشتی مانند ملخ و انواع زنبور، از پروانه ها، مارمولک ها و قورباغه نیز تغذیه می کند.

در گذشته بسیاری از مردم از صدای این پرنده خوششان نمی آمد و به نوعی آن را نحس و شوم می پنداشتند و اگر در آبادی بر روی دیوار و یا بام منزلی می نشست، صاحب منزل این پرنده را فراری می داد. هندوهای کشور هندوستان، این پرنده را جزء پرندگان مقدس و قابل احترام به شمار می آورند.