نام فارسی: آبچلیک تک زی
نام محلی: ...
نام علمی: Tringa ochropus
نام انگلیسی: Green Sandpiper


این پرنده از راسته‌ی آبچلیک‌سانان و تیره‌ی آبچلیکیان است. آبچلیکیان اغلب پاهای نسبتاّ بلند، بال‌های نوک تیز و زاویه دار دارند و منقارشان دراز و باریک است. نر و ماده‌شان هم شکل هستند و از مواد مختلف حیوانی و گاهی نیز از مواد گیاهی تغذیه می‌کنند.


آبچلیک تک زی حدود 23 سانتیمتر طول دارد. در هنگام پرواز به آسانی از سایر آبچلیکیان قابل تشخیص است زیرا سطح زیرین بال هایش سیاه است و بدنش روشن. پرنده ای خجالتی است و معمولا خود را مخفی می کند و بیشتر اوقات در هنگام بلند شدن یا نشستن بر زمین و در هنگام پرواز برای اولین بار دیده می شود. روتنه اش سیاه با نقطه های سفید کم رنگ، زیرتنه اش خاکستری، سینه و پلوها با رگه های قهوه ای، سرش سیاه است. انتهای دمش دارای خط‌های عرضی سیاه می‌باشد و خط بالی ندارد. نوکش تیره رنگ است که در قاعده مایل به سبز می باشد. خط چشمی‌اش سیاه و در جلو چشمش قرار دارد و نوار ابرویی‌اش روشن است. دمگاه و زیر دمش سفید است. پاهایش سبز خاکستری است که در هنگام پرواز از حد دُم تجاوز نمی‌کند. اغلب سر و دمش را بالا و پایین می برد و پرواز سریع و نامرتبی دارد. پرنده‌ی نابالغ کمی تیره‌تر است.
در هنگام تشخیص این گونه از دو گونه‌ی شبیه خودش یعنی آبچلیک آوازخوان (Common Sandpiper)  و آبچلیک دودی (Wood Sanpiper) به دو چیز باید دقت کنیم:
1- آبچلیک آوازخوان کوچکتر است، دمگاهش سفید نیست و خط بالی سفید رنگی نیز دارد.
2- آبچلیک دودی بسیار شبیه آبچلیک تک زی است فقط رنگ زیر بال‌هایش کم‌رنگ است و تیره نیست. صدایش هم با این پرنده متفاوت است.
مقاله‌ی جالبی از Javier Blasco-Zumeta  و  Gerd-Michael Heinze در مورد این پرنده و مقایسه‌ی آن با گونه‌های مشابه‌اش در اینجا وجود دارد که تصویر زیر برای مقایسه‌ی این سه گونه آبچلیک از همین مقاله می‌باشد:

این پرندگان بیشتر در سواحل رودخانه‌های گِلی، حاشیه‌ی دشت‌های سیلابی، کنار باتلاق‌ها و سواحل پناه‌دار دریاچه‌های لب شور به سر می‌برد. در کوخرد و شهرستان بستک بومی است و در حتی گرم‌ترین روزهای تابستان می‌توان آن‌ها را در ساحل رودخانه‌ی مهران و در سواحل سدها و آبگیرهای فصلی مشاهده کرد.



لانه‌اش بر روی درختان قدیمی است و گاهی از لانه‌ی پرندگان دیگر استفاده می‌کند. بین 2 تا 4 تخم می‌گذارد و پس از حدود سه هفته جوجه‌ها از تخم بیرون می‌آیند.

 در ایران به صورت مهاجر عبوری به تعدا نسبتاّ فراوان و زمستان‌گذر دیده می‌شود و همینطور که از اسم فارسی‌اش پیداست تک‌زی است و به تنهایی و بدون جفت زندگی می‌کند.